Patronat:
Projektując dom energooszczędny należy uwzględnić architektoniczną formę sąsiedniej zabudowy, cechy otaczającego terenu oraz zwiększone wymagania w stosunku do uwarunkowań klimatycznych i energetycznych konkretnej lokalizacji, takich jak: nasłonecznienie, zacienienie, rzeźba terenu oraz strony świata.
W strefie klimatycznej Polski podstawowym warunkiem planowania lokalizacji jest maksymalna ekspozycja budynku i elementów pozyskiwania energii słonecznej. Właściwa orientacja domu energooszczędnego względem słońca jest jednym z podstawowych kryteriów jego funkcjonowania. Należy więc go tak lokalizować, aby w sezonie grzewczym zapewnić nasłonecznienie południowej przeszklonej elewacji obiektu, co najmniej przez sześć godzin dziennie. Optymalnym rozwiązaniem jest więc sytuowanie budynku w północnej części działki tak, aby jedna z jego elewacji, ta o największej powierzchni, była zwrócona na południe, ku przestrzeni wolnej od zacienienia przez np. sąsiadującą zabudowę. W polskim klimacie umiarkowanym odchylenie o 25º nie wpływa jeszcze zauważalnie na ilość energii słonecznej dostarczanej do domu. Według innych źródeł odchylenie od preferowanego kąta padania promieni nie powinno przekraczać 15-20º.
Istotną sprawą jest również projektowanie samej zieleni wokół domu czy zespołu budynków. Warto pamiętać o tym, że elementy otoczenia powinny być tak rozmieszczone, aby nie zacieniały zimą ścian południowych. Stwierdzono, że w zależności od rzeźby terenu, sąsiedztwa naturalnych zbiorników wodnych oraz obecności dużych skupisk drzew, wokół budynku wytwarza się mikroklimat termiczny wpływający na straty ciepła do otoczenia. Korzystne warunki lokalizacji budynków istnieją na południowych stokach wzgórz w sąsiedztwie jezior, a od północy zalesionych. Nachylenie terenu w kierunku południowym chroni zabudowę przed zimnymi północnymi wiatrami i jednocześnie zwiększa nasłonecznienie terenu. Badania wskazują, że najwięcej energii słonecznej w czerwcu otrzymują zbocza o nachyleniu około 24º, natomiast w grudniu zbocza o nachyleniu 80º.
Wyższa temperatura zewnętrzna w sezonie grzewczym, w sąsiedztwie naturalnych zbiorników wodnych, jest wynikiem oddawania do otoczenia ciepła słonecznego zakumulowanego w masie wody w ciągu lata.
Roślinne systemy osłonowe umożliwiają zastosowanie naturalnej ochrony termoizolacyjnej domu. Wśród nich wyszczególnić można pośrednie rośliny, takie jak drzewa i krzewy oraz bezpośrednie, czyli pnącza oraz dachowa zieleń ekstensywna (np. mchy i rozchodniki). Istotna jest także odpowiednia gęstość oraz kształt roślin.
Zieleń, oprócz roli bufora wiatrowego, pełni również funkcję „poduszki powietrznej” o dodatkowych właściwościach termoizolacyjnych. Są to głównie drzewa iglaste, wysokie szpalery krzewów i gęste rośliny pnące. Zasadzone wokół budynku, powodują przyrost temperatury powietrza zewnętrznego o 1-2°C, w stosunku do wartości charakteryzującej teren płaski. Na uwagę zasługuje fakt, że roślinny wiatrochron jest bardziej efektywny, gdy umożliwia przenikanie części wiatru. Brak tej przewietrzalności przyczynia się do powstawania po stronie zawietrznej strefy podciśnienia, co wpływa równie niekorzystnie, jak wiatr bezpośredni.
Znajdź fachową pomoc
